Beslissingen durven nemen - Als je zelf de enige bent om op terug te vallen

Beslissingen durven nemen is niet alleen een essentieel onderdeel van je persoonlijke ontwikkeling en spirituele groei, maar ook een noodzakelijk onderdeel voor ziekte en genezing. Duidelijke keuzes (moeten) maken. Het zal voor iedereen herkenbaar zijn dat het leven je daar soms zelfs toe dwingt. En als je geen keuze maakt en blijft aanmodderen, dan kan het letterlijk voelen alsof het leven een moeras is waarin je steeds iets dieper wegzakt. Of het nou gaat om werkgerelateerde situaties, een relatie (met een partner, een familielid of een vriend of vriendin) of je fysieke gesteldheid.

Het leven geeft je soms briljante voorbeelden die dit mooi laten zien. Heerlijk om dit te vertalen naar het dagelijks leven. Laat me een verhaal met je delen die de noodzaak van het maken van keuzes en beslissingen (maar ook wat er gebeurt als je dat niet doet) op een mooie en simpele manier demonstreert.

Alpe d’Huzes in Alpe d’Huez

Enkele weken geleden was ik in Alpe d’Huez tijdens de Alpe d’Huzes. Het bekende evenement waarbij deelnemers alleen of in teamvorm, lopend of op de fiets, geld bijeen brengen voor de strijd tegen kanker. Erg bijzonder om me te maken trouwens. De sfeer in het dorp, de saamhorigheid onder de mensen, de geweldige organisatie, prachtig! Op de dag van van het evenement merk je wel wat een enorm leed er onder al dit bijzonders verscholen ligt. De emoties onder de deelnemers die kanker hebben en de emoties van de mensen die een geliefde of geliefden zijn verloren aan deze ziekte, komen dan vol naar de oppervlakte.

Na het evenement bleef ik nog enkele dagen in het dorp. Je kan me namelijk geen groter plezier doen dan dan met lopen in de bergen. Het versmelten met de grootsheid van een miljoenen jaren oud massief, met die rauwe, pure natuur, is uniek. Het laat de nietigheid van de mens in al zijn facetten voelen. Het relativeert alles.

Intentie uitzetten

Na Alpe d’Huzes besloot ik een tocht in de bergen te maken. Ik doe dat niet zomaar, zeker niet als ik die alleen loop, maar bereid me goed voor. Eerst haal ik een kaart bij de tourist office en vraag om extra informatie over de tocht die ik wil lopen. Ik zorg ervoor dat ik voldoende spullen bij mij heb voor onverwachte omstandigheden, wat de bergen blijven de bergen. Soms hard en meedogenloos. Voldoende water, eten, regenkleding en zelfs handschoentjes voor de kou op de top van de berg. Het juiste schoeisel, een stok voor het afdalen. Deze voorbereiding is eigenlijk het onderdeel waarbij je de energie in een bepaalde richting beweegt en je de intentie uitzet van wat je gaat doen. Net als je doet in het ‘gewone leven’.

De tocht begint

De tocht kon beginnen. Alpe d’Huez ligt op 1800 meter en mijn eerste stop zou bij een refugee (schuilhut) zijn op 2200 meter. De routemarkering was onduidelijk en het duurde niet lang voordat het pad dat ik zou volgen uit het zicht was. Op de kaart zag ik dat locatie van het pad waarop ik liep niet overeenkwam met de positie van de tocht die ik wilde lopen. In de verte zag ik een ander pad lopen die dat wel deed, maar daarvoor moest ik het pad waarop ik liep verlaten en over een rotsachtig gebied lopen dat doorkruist werd door kleine riviertjes. Kon ik daar wel overheen om bij dat andere pad te komen? Was dat andere pad wel het juiste pad? Was het veilig? Hoe lang doe ik erover om bij dat andere pad te komen? Op dat moment maak je een inschatting of dat wel of niet kan. Je beslist, handelt en bent alert op onverwachte situaties. En dan ga je.

Het pad bleek het juiste pad te zijn en na het passeren van de refugee op 2200 meter, ging de route verder naar de top van een col op 2650 meter. Het pad ging steil omhoog en bestond voornamelijk uit gruis en gesteente dat gevoelig was voor verschuivingen. Daarbij kwam dat delen van het pad bedekt lag onder een dikke sneeuwlaag, waardoor ik steeds van het pad af moest om de route verderop weer te kunnen volgen. Steeds opnieuw bekijken of het gesteente kan verschuiven. Of het veilig is. Kijken, voelen, inschatten en beslissen of je gaat.

Je bereikt het doel van je creatie

Ik bereikte (met de nodige zweetdruppels 🙂 ) de top van de berg. Euforie, waanzinnige vergezichten, wind, sneeuw, ijs. De route zou hier vandaan wat vlakker worden en daarna weer stijgen in de richting van een meer. Ondanks dat ik nauwkeurige instructies had gevraagd bij de tourist office over de begaanbaarheid van het pad, bleek al snel dat het een tijd geleden was dat zij hier zelf geweest waren… Het pad was volledig verdwenen. Onvindbaar onder de grote sneeuwvelden die de hoogvlakte bedekten.

Beslissingen nemen en aanpassen

Ik herkende een skistation dat zo’n vijfhonderd meter lager lag en oriënteerde mij daarop. Wat nu? Teruggaan? Verdergaan? Waarheen? Welke richting? Je bent alleen, niemand om mee te overleggen. Niemand om mee te klankborden. Het is jouw beslissing. Je bent alleen en hebt inmiddels vier uur gelopen en daar sta je. Je moet een beslissing nemen. Nauwkeurig. Zonder emoties. Je doet het of je doet het niet. Als je het besluit neemt verder te gaan bepaal je je route. Als je denkt, dit klopt niet of dit voelt niet goed, dan stuur je bij en vervolg je je pad. Je handelt. Je doet. Het is geen Mount Everest, maar laat tegelijkertijd geen ruimte voor fouten.

Met mijn wandelstok taste ik de sneeuwvelden af. Is het stevig? Is het sneeuwveld misschien hol en kan ik er doorheen zakken? Langzaam en met een enorme focus daal ik af in de richting van het skistation. Nu is het een kwestie van waken voor gemakzucht. Doordacht handelen. Verder en verder daal ik af naar beneden. In de verte hoor ik het geluid van een rivier. Het geluid zwelt aan en niet veel later sta ik bij een enorme afgrond. Een paar honderd meter verderop ligt het skistation. Onbereikbaar… Wat nu?

Stel je voor dat je terug moet. Inmiddels ben ik bijna zes uur onderweg. En ik zou de hele berg weer omhoog moeten lopen. De hele route opnieuw moeten afleggen. Als het moet dan moet het, maar het is niet iets waar je naar uitkijkt. Kalm blijven en bijsturen. Ik kan zien dat de kloof naar beneden toe verder doorloopt. Met geen mogelijkheid kan ik er op wat voor manier dan ook overheen. Ik besluit het pad naar boven toe te volgen en de kloof wordt kleiner. Op het smalste deel ligt een stuk sneeuw van enkele meters lang. Met uiterste zorgvuldigheid steek ik het stuk sneeuw over. Ik ben aan de overkant en kan afdalen naar het dal om terug te komen in het dorp.

Beslissingen durven nemen

De metafoor van mijn verhaal zal duidelijk zijn. Met wat voor ‘project’ je in je leven ook bezig bent, soms is de situatie zo dat de beslissing afhangt van jou en jou alleen. Welke keuze(s) maak je in jouw specifieke situatie? Ook al is die nog zo moeilijk?

Ik heb regelmatig geschreven over twijfelen, twijfel-gedachten en angst. Dit zorgt er vaak voor dat je jouw eigen creatie verstoord en dat de uitkomst er heel anders uit komt te zien dan je oorspronkelijke intentie. Op basis van je ervaringen en op basis van nieuwe informatie kun je altijd bijsturen, maar wees duidelijk en helder naar jezelf EN de buitenwereld toe als je je pad kiest. Laat geen ruimte angsten en twijfel. Geloof in jezelf.

Wat er gebeurt als je geen beslissingen neemt…

Een even schitterend voorbeeld over het onderwerp ‘beslissingen nemen’, of juist het nalaten daarvan, kreeg ik vlak daarna voorgeschoteld. Ik zou enkele dagen daarna een nieuwe trekking maken in de buurt van een klein dorpje, Argentiera, vlakbij de Mont Blanc. Ik zou naar een gletsjer lopen waar je niet alleen een waanzinnig uitzicht had op de gletsjer zelf, maar ook op het omliggende massief.

Ik zocht alle informatie op die ik over de route kon vinden en bereidde mij goed voor op de tocht zelf en de route die ik moest lopen zat exact in mijn hoofd. Ik kon de route helemaal voor me zien. Het voelde goed. Dit was de tocht. Dit werd hem. Mijn vriendin zat mijn vorige tocht toch niet helemaal lekker en wilde perse dat ik bij de receptie, van de camping waar we verbleven, navraag ging doen naar de tocht. Was het wel veilig?

Wat er gebeurde zul je vast herkennen op heel veel gebieden in je leven. Hier valt echt iets moois uit te halen. Bij de receptie hebben ze hun eigen perceptie over de ervaring en fitheid van de toeristen die naar een tocht komen vragen. Ik deed de navraag meer voor mijn vriendin dan voor mijzelf. En hier begon het ontsporen… De twijfel-gedachten.

Bij de receptie zeiden ze dat ik deze tocht toch beter niet kon doen. Daarna werd er van alles bij gezocht over een andere tocht, maar konden ze de juiste informatie niet vinden. Vervolgens moest ik op een later tijdstip terugkomen omdat ze verder gingen met zoeken. Omdat ik het lullig vond om dat niet te doen terwijl ze zo hun best deden, beloofde ik dat maar, ook al kwam dat kwam eigenlijk niet meer uit met de plannen voor de avond en de voorbereidingen die ik nog moest treffen voor de tocht…

Ze hadden niet kunnen vinden wat ze zochten en waren het eigenlijk alweer vergeten. Toen werd er een man opgetrommeld die alles wist van de tochten in de omgeving. Die wilde vervolgens wat printen over een tocht, maar de printer werkte niet. Uiteindelijk lukte het toch en bleek de ‘trekking’ een tocht van twee uur lopen te zijn over een verhard pad…

Totaal gedesillusioneerd ging ik terug naar onze tent. Het was al donker en ik moest al mijn spullen nog pakken voor de trekking van de volgende dag. De trekking klopte niet meer. Moest ik dan een andere trekking doen? Of toch degene die ik van plan was? In het donker stond ik om 23.00 s’avonds met een trage internetverbinding het internet af te speuren naar meer informatie. En toen gaf ik op…

Ons pad lopen op basis van beslissingen van anderen

De oorspronkelijke trekking die ik wilde lopen en die ik helemaal kon zien en voelen klopte niet meer. Ik kon er niet meer bij. Het was weg. Ik was gaan twijfelen. Ik had me van mijn pad laten brengen. Hoe vaak is het niet zo dat we iets van binnen voelen en weten, maar dat we ons door informatie van anderen van ons pad laten brengen? Hoe goed bedoeld ook? Met als resultaat dat we een verwrongen creatie krijgen van ons oorspronkelijke plan. We maken onze keuzes en beslissingen op basis van de perceptie van anderen. Of dit nu is om de ander te plezieren of uit onzekerheid.

Het beste wat je dan kunt doen is een stap terug zetten en alles even helemaal loslaten. Vaak kun je de dag daarna je pad weer helder zien en weer bij jezelf uitkomen. Bij datgene wat jij wilt en waarvan je voelt: dit is goed voor me. Dit is mijn route. Voelen wat JIJ wilt en wat het beste voor JOU is.

De dag daarna heb ik een schitterende trekking gelopen.

Investeer in jezelf: Klik hier om de boekenserie te bestellen die twijfels, angsten en onzekerheden wegneemt en vertrouwen teruggeeft. Laat je leiden langs de valkuilen van ziekte en genezing en de specifieke uitdagingen die leven in deze tijd met zich meebrengt!