Diabetes - Leer wat je absoluut moet weten over de oorsprong van diabetes. En hoe je deze kunt genezen!

Diabetes krijg je niet zomaar. Er is een reden dat je juist deze ziekte hebt gekregen. Maar hoe kun je beginnen met het genezen van diabetes als je niet weet wat die reden is en waar de oorsprong van je ziekte ligt? Stop met symptoombestrijding. Pak de grondslag van deze ziekte aan. Dit is de absolute basis over wat je MOET WETEN om de oorsprong van diabetes te genezen!

Diabetes is een volksziekte die wereldwijd epidemische vormen aanneemt. Alleen al in Nederland zijn er een miljoen mensen met diabetes en dit aantal groeit explosief.

Dit komt uit mijn boek ‘De jongen die (van) suikerziekte genas’. Hierin staat beschreven wat de oorsprong en essentie van diabetes is. Ik weet zeker dat je nog nooit zo naar diabetes gekeken hebt!

De essentie van diabetes

‘We gaan het vandaag hebben over de essentie van diabetes,’ opende Franklin het gesprek.

Ik stak een stuk brood dat ik even daarvoor in de beach shack had gekocht in mijn mond en pakte mijn schrijfbenodigdheden. Mijn tweede blocnote was alweer onderweg om met een respectabele hoeveelheid tekst gevuld te worden.

‘We hebben het druk vandaag,’ verontschuldigde hij zich, wijzend op mijn volgepropte mond.

Ik maakte een gebaar dat het niet uitmaakte en keek hem aan. ‘De essentie van diabetes, zei ik. ‘Vertel maar.’

Na het zwemmen, hadden we het strand naar rechts gevolgd en waren blijven lopen, tot we bij een plek aankwamen waar we helemaal alleen waren. En eindelijk, eindelijk zouden we het over de essentie van diabetes hebben.

‘Zoals bijna alle ziekten heeft ook diabetes een geestelijke oorsprong,’ kwam Franklin direct ter zake. ‘Daarover hebben we het ook gehad toen we over de vier verschillende lichamen spraken. De oplossing van een ziekte moet je dan ook in het geestelijke zoeken. Ik herhaal enkele zaken die we al besproken hebben. We laten de kracht van herhaling haar werk doen en bovendien vormt dat een mooie introductie. Wat zijn de symptomen van diabetes?’

Hij stelde de vraag en beantwoordde hem direct, zonder op antwoord te wachten. Ik begon eraan te wennen dat dit bij zijn manier van vertellen hoorde.

‘Droge mond, veel plassen, veel drinken, afvallen,’ somde hij op. ‘Allemaal verschijnselen die ontstaan doordat er teveel glucose in je bloed zit. Je bloed is letterlijk aan het ‘versuikeren’. De alvleesklier maakt niet genoeg insuline aan, waardoor het lichaam de suikers niet kan vasthouden. Wat er gebeurt, is dat het lichaam deze suikers vervolgens via de urine weer afscheidt. Deze ‘zoetheid’, waarvan we niet in staat zijn om die in ons lichaam vast te houden, behelst eigenlijk de essentie van suikerziekte. De zoetheid staat symbool voor de liefde. We zijn dus niet in staat om de zoetheid, de liefde die er in ons leven is, vast te houden. Je plast de zoetheid in je leven, de liefde, weer uit.’

Een ingehouden zucht ontsnapte aan mijn lippen. Ik was nerveus geweest over de informatie die hij met me wilde delen en waar we nu al een tijd naartoe aan het werken waren.

Hij zag mijn reactie en grijnsde.

‘Je mag je concentratie nog wat langer vasthouden, want we zijn er nog lang niet. Liefde. De essentie draait om liefde voor jezelf, eigenliefde, maar ook om het ontvangen en uiten van liefde van en naar anderen toe. Liefde kan er in overvloed voor je zijn, maar je kunt er niets mee. Ze sijpelt tussen je vingers door, je kunt haar niet vasthouden. Je ziet vaak ook niet dat het er voor je is. Je denkt dat je bent buitengesloten, alleen, eenzaam en onbegrepen. Niemand houdt van je. Nogmaals, liefde is er wel, maar je signaleert het niet of je hebt geen flauw idee hoe je ermee om moet gaan. Zoals gezegd zul je de suiker, de zoetheid in je leven die het lichaam niet kan vasthouden, via de urine uitscheiden. Het loslaten van deze zoetheid door je lichaam roept gevoelens op van verdriet, droefheid, maar ook grote boosheid voortkomend uit onmacht. Je zult met veel van deze gevoelens te maken krijgen als de diagnose suikerziekte is gesteld. Of in de fase daarvoor. Herkenbaar?’

Hij richtte het woord onverwachts tot mij en ik kreunde. Blijkbaar verlangde hij nu wel een antwoord.

‘Ik ehmm…, pff…’ Veel meer kon ik niet uitbrengen. Ik merkte dat het me erg veel moeite kostte naar dat deel van mijn leven te kijken en datgene wat er binnenin mij lag opgeslagen naar buiten te brengen. Het licht in. Ik had het blijkbaar diep weggestopt. Ik kreeg er een onrustig gevoel van en bewoog ongemakkelijk heen en weer in het zand. Ik kreeg een brok in mijn keel en bedacht wat hij had gezegd over het keelchakra en wat de kenmerken waren die daarbij horen. Onder andere het uiten van gevoelens, treffender kon het niet zijn… Mijn gevoelens sloegen al snel om in agitatie en irritatie en ik had de neiging te reageren met boosheid.

Ik dwong mezelf vluchtig terug te keren naar de periode voordat mijn diabetes was ontstaan en de gevoelens die daarmee gepaard gingen. Met een zucht van overgave liet ik hem tenslotte weten dat ik het kon plaatsen. Ik kreeg nog steeds geen woord uitgebracht, maar hij had het begrepen en drong niet verder aan. Hij vervolgde gewoon zijn verhaal.

‘Wat het zo moeilijk en frustrerend maakt, is dat het continu een kwestie van aanhalen en afstoten is. Je smacht naar liefde, maar tegelijkertijd stoot je het af. Je houdt niet eens van jezelf, hoe kun je dan van een ander houden? Dit proces veroorzaakt op zijn beurt weer schuldgevoel. Schuldgevoel naar jezelf toe, vaak een onbewust proces, maar vooral ook naar de mensen om je heen, die van je houden en om je geven. We leggen de oorzaken buiten onszelf neer en ‘de schuld’ bij de ander. Frustratie en boosheid, eenzaamheid en verdriet, wisselen elkaar steeds af en je bent onmachtig om er wat aan te doen.’

Ik keek hem niet aan, bang dat hij me weer een vraag zou stellen. Hij leek het wel op te merken, maar reageerde er niet op. Hij liet me nog even met rust.

‘Je vindt jezelf het niet waard om liefde te ontvangen van buitenaf, je vindt jezelf het ook niet waard om van jezelf te houden. Dit alles vindt zijn grondslag in een gebrek aan eigenwaarde en eigenliefde. Je kunt jezelf niet voor vol aanzien. Je bent niet heel, niet volledig. Je verdient het niet dat er van je gehouden wordt. Eigenliefde en eigenwaarde, had je ooit kunnen bedenken dat dit de grondslagen van diabetes zouden zijn?’

Hij had het woord weer tot mij gericht. Ik legde mijn pen neer en vermande mijzelf. Had ik ooit verwacht dat dit de grondslagen van diabetes zouden zijn? Nou nee. Niet bepaald. Wie staat er bij stil dat de dingen die je overkomen, zoals een ziekte die in het lichaam ontstaat, een diepere betekenis hebben? Een signaal of een teken van je lichaam? Wat je doet bij ziekte of ongemak, is afgeven op het feit dat juist jou dit moet overkomen. Dat uitgerekend jij het willekeurige slachtoffer bent geworden van iets wat zo’n levensbepalende invloed op je heeft. Als het een chronische ziekte of ernstige aandoening betreft, zoals diabetes, reageer je met woede, afwijzing en verzet. Of je voelt je slachtoffer. De wereld spant tegen je samen, iedereen lijkt tegen je te zijn. Het was exact de reactie waarover hij in onze eerste gesprekken gesproken had, toen hij vertelde hoe mensen op ziekte reageren. Ik voelde destijds exact de emoties die hij aan mij had beschreven. De reactie waarover hij het had gehad toen de dokter de diagnose Diabetes Mellitus had gesteld…

Was ik verbaasd dat een gebrek aan eigenwaarde en eigenliefde de grondslagen waren van diabetes? Die vraag kon ik volmondig met ‘ja’ beantwoorden. Ik was verbaasd en moest  wennen aan het idee dat iets onstoffelijks, iets ‘vluchtigs’, er de oorzaak van is dat een ziekte ontstaat. Ik bedoel, woorden als eigenwaarde en eigenliefde, liefde in het algemeen, het zijn… Tja, het zijn woorden. Emoties. Ze zijn zo moeilijk vast te pakken. Dat juist daaruit een ziekte voortkomt was moeilijk te begrijpen. Moeilijk voor te stellen.

Zoals ik al eerder schreef, was ik wel bekend met het feit dat een klacht op een specifieke plek in het lichaam ergens anders kon zijn ontstaan. De oorzaak kwam van een andere plek dan de plaats waar de kwaal zich manifesteerde. Maar dan nog was de oplossing van de kwaal te vinden in het fysieke lichaam. Ik probeerde mijn vraagtekens op de juiste manier te verwoorden.

‘Wat het zo moeilijk maakt is dat het zo vluchtig is. Zo onstoffelijk. Het zijn woorden. Ik ehmm… Ik denk dat ik het nog niet zo goed kan plaatsen. Een beetje, niet helemaal..,’ zei ik weifelend.

‘Waarschijnlijk zijn de woorden niet het probleem, want je weet wat die betekenen en waarvoor die staan, maar dan heb je nog geen flauw idee hoe je die woorden toe moet passen in je leven om verbetering en verandering te zien,’ verbeterde hij me glimlachend. ‘Je gebruikt de hele dag woorden en je weet hoe je ze moet gebruiken, omdat je begrijpt in welke context je ze moet plaatsen. Je weet nu niet hoe je deze woorden moet toepassen. Dat is wat nieuw voor je is.’

‘Dat is het inderdaad,’ beaamde ik. ‘Ik moet het nog voor mijzelf vertalen. Als ik honger heb weet ik precies wat ik moet doen om die honger te stillen. Alle stappen op alle mogelijke manieren zitten in mijn systeem. Het maakt niet uit of ik naar de winkel moet om wat te kopen of gewoon thuis wat uit een verpakking haal en het opeet. Ik weet wat ik moet doen.’

Hij reageerde begrijpend. ‘Daarom is het ook belangrijk dat je deze woorden vertaalt naar de praktijk. Toepast op jouw levenssituatie. Ik kan me voorstellen dat je enorm moet wennen aan het idee dat de oorsprong van een ziekte zich op een andere plek bevindt dan je misschien zou denken en bovenal, dat een ziekte je wat te brengen heeft. Dat heeft tijd nodig. Toch ben je al meer bekend met het begrip dan je denkt. Probeer met een open mind te blijven denken en zoek voorbeelden die dichtbij je liggen. Die je kent. Iemand die depressief is of een burn-out heeft, vertoont ook allerlei lichamelijke klachten die een geestelijke oorsprong hebben. Dat is algemeen aanvaard. Zo vreemd is het dus niet. Je bent al bekend met het fenomeen. Als je een burn-out hebt, wil die je erop wijzen dat je iets in je leven moet veranderen. Dat je het bijvoorbeeld rustiger aan moet doen op je werk of uit een relatie moet stappen die niet goed voor je is. Nogmaals, dit is algemeen bekend en aanvaard. De informatie die ik geef maakt je er bewust van hoe een ziekte ontstaat, zodat je op tijd wijzigingen in je leven kunt aanbrengen, maar ook hoe je de situatie kunt veranderen als je al ziek bent. Daarnaast wijst de informatie erop dat je op een andere manier met jezelf en met ziekte moet omgaan. Dat dit geen afgescheiden delen zijn.’

Ik begreep zijn voorbeelden en was benieuwd waar de volgende stap heen zou leiden.

‘Is er nog meer?’ moedigde ik hem daarom aan verder te gaan.

‘Uiteraard, we zijn er nog steeds niet. We gaan proberen het dichter bij je te brengen. Het te vertalen naar de praktijk.’

Hij ging wat verzitten en maakte zich klaar voor een nieuw onderdeel van zijn verhaal.

‘Als er een emotie ontstaat, dan is dat in de vorm van een gevoel. Bijvoorbeeld blijheid, angst of droefheid. Dat voel je vanbinnen en omdat je dit gevoel hebt leren kennen en herkennen, kun je het de naam geven die bij dit gevoel hoort. Eigenlijk vertaal je dus iets onstoffelijks. Dat doe je een ontelbaar aantal keren per dag. Je denkt er niet eens bij na. Dat is ook wat je doet met het vertalen van de essentie van diabetes naar je eigen leefsituatie. Je kent nu de emoties die bij diabetes horen. De volgende stap is dat je gaat signaleren hoe en waar de patronen die bij deze emoties horen, je leven binnengeslopen zijn. Je gaat herkennen hoe die je leven beïnvloeden en waar en wanneer je ze toepast. Begrijp je dat?’

Ik knikte. Een uitstekend gekozen voorbeeld.

‘Waar je je bewust van moet zijn, is dat eigenwaarde en eigenliefde begrippen zijn die als een paraplu boven je emoties hangen. Het zijn verzamelnamen. Ze kunnen zich op honderden verschillende manieren in je leven manifesteren. Een mens is erg creatief,’ zei hij. ‘Dit is ook de reden dat ik gezegd heb dat de weg naar genezing voor iedereen anders is, simpelweg omdat het pad dat we belopen voor iedereen anders is. Je moet zelf gaan herkennen, welke patronen waar en op wat voor manier, er bij je ingeslopen zijn. Dat is uiteindelijk de bedoeling, want dat is waar je van leert. Door het zelf te doen. De handreiking die er is, is dat je weet welke paraplu, welke overkoepelende eigenschappen, er aan de ziekte ten grondslag liggen. Eigenwaarde en eigenliefde dus. Met dat in je achterhoofd kun je op pad gaan.’

‘Koffer en slaapzak mee,’ zuchtte ik.

Hij schoot in de lach. ‘Precies. Enjoy the journey. Ben je al toe aan een pauze?’ informeerde hij.

Ik schudde ontkennend mijn hoofd. ‘Het is goed om nog even diep in de materie ondergedompeld te blijven. Dan komen de verbanden beter door.’

‘Goed. Laat me eerst nog even in het kort iets dieper ingaan op de liefde. Uiteindelijk is dat tenslotte de achilleshiel van diabetes. Liefde, liefde voor jezelf, is wat uiteindelijk de genezing voor je zal openen als de knop van een bloem in het eerste ochtendlicht. Vond ik mooi om te zeggen,’ zei hij glimlachend. ‘Klonk best poëtisch, toch?’

Ik grijnsde en keek hem hoofdschuddend aan, maar zei niets.

Hij pakte de hint op. ‘Ik zal doorgaan. Je bent op zoek naar liefde, maar in plaats van die eerst bij jezelf te vinden, keer je daarvoor naar buiten. Je zoekt die bij anderen, maar als je die eenmaal vindt en krijgt, kan je er niets mee doen. Je weet niet hoe je ermee om moet gaan, want je weet niet hoe je van jezelf moet houden. De liefde van anderen die jou bereikt kun je niet vasthouden, want het is voor jou een kunstmatig gegeven. Het zegt je niets. Toch zal je er in je behoefte naar liefde, warmte en genegenheid, steeds naar op zoek blijven. Een zoektocht die bij voorbaat verloren is, want je ontzegt jezelf al het zoete in het leven. Je vindt jezelf waardeloos, klein en onbeduidend. De liefde niet waard. Het vergt moed en tijd om dit onder ogen te zien, dat lijkt me duidelijk,’ voegde hij toe. ‘Het is niet iets waarmee je gillend door de straten loopt. Hoort! Luistert! Komt dit zien, gij allen. Ik ben een wezen dat niet van zichzelf kan houden, voel me klein en machteloos en niet in staat om iets te doen met de liefde die ik ontvang!’

Hij grinnikte. ‘Alhoewel het je ongetwijfeld over een bepaald punt van gêne heen zou brengen.’

Ik lachte als een boer met kiespijn. Ik nam mezelf veel te serieus.

Franklin zeefde gedachteloos wat zand tussen zijn handen en praatte ondertussen verder.

‘Ik ga je een voorbeeld geven van een gebrek aan eigenwaarde en eigenliefde zoals dat er in de praktijk uitziet. Een gevolg kan zijn dat je je bijvoorbeeld vastklampt aan een partner. Je offert desnoods alles op om datgene te krijgen wat voor ieder mens een basisbehoefte is: liefde. Als je die niet uit jezelf kunt halen, zul je wel moeten. Zie je de vicieuze cirkel? Je bent op zoek naar iets buiten jezelf en als je het eenmaal hebt, kun je er niets mee doen of het is slechts kortstondig. Je kunt het niet vasthouden.’

‘Het lijken verdomme de kenmerken van drugs wel,’ bromde ik. Ik maakte driftig aantekeningen en vermeed omhoog te kijken. Krampachtig zat ik over mijn blocnote gebogen. Ik kon absoluut niet met kritiek omgaan en omdat het mijn eigen ziekte betrof, voelde ik mij persoonlijk aangevallen. Ik betrok het hele verhaal op mijzelf en eigenlijk klopte dat ook. Ik was tenslotte ook degene die het betrof. Het bleef me verbazen met wat een gevoel van afwijzing en weerstand ik de informatie tot me nam en tegelijkertijd…wist ik heel goed dat dit gevoel voortkwam uit iets dat van binnen geraakt werd en dus klopte. Ik vergeleek het met het gevoel dat je hebt als je na lange tijd een moeilijke beslissing hebt genomen en je je vervolgens rustig voelt worden. Dan weet je dat het een goede beslissing is geweest. Iedereen kent dit gevoel. Dit was hetzelfde, maar het gevoel stond aan de andere kant van de lijn. Het irriteerde me en dus klopte het. Het zou me anders niet zo raken.

Franklin was niet het minst uit het veld geslagen door mijn humeur en praatte vrolijk verder, mij vooralsnog met mijn eigen sores alleen latend.

‘Ik kan me voorstellen dat je je afvraagt waar het dan ‘mis’ is gegaan en waar je het losse draadje weer op kunt pakken om verder te gaan met leven. Dat punt kan ik je niet aanreiken, dat is voor iedereen anders. Er is een moment geweest waar je simpelweg het vertrouwen in het leven hebt opgegeven. Het vertrouwen in het leven,’ herhaalde hij de woorden langzaam. Daarmee ontzeg je jezelf de gulheid en goedheid van het leven. De overvloed die er ook voor jou is. Dat is de perceptie die je dan hebt over het leven en zo zal het zijn. Kwantumfysica.’

Hij klopte op mijn blocnote. ‘Laat hier je gedachten maar even over gaan. Wat hier de implicaties van zijn, als je het vertrouwen in het leven opgeeft. Wat dit betekent.’

Ik keek hem bijna smekend aan met het verzoek door te gaan, maar hij schudde beslist zijn hoofd. ‘Reflectie,’ was alles wat hij zei.

Ik kwam ermee weg door te beloven dat ik eerst het hele verhaal zou aanhoren en daarna mijn eigen situatie ernaast zou leggen.

Hij knikte kort. ‘Als je het vertrouwen in het leven kwijtraakt, het vertrouwen dat er voor je gezorgd wordt, dan ontzeg en ontken je daarmee het leven zelf. Dit werkt door in ieder aspect van je bestaan. Vertrouwen in het leven is de grondslag van het bestaan. Als je dit kwijtraakt, raak je de goedheid van het bestaan kwijt. Geloof me, dit betekent nogal wat, want ik zal je vertellen wat er dan gebeurt. Hoe je hiermee omgaat.’

Mijn pen vloog over het papier en ik hijgde bijna van de inspanning. Hij controleerde even of ik de noodzakelijke dingen had genoteerd en knikte tevreden.

‘Hoe je hier onbewust op reageert, is door het uitoefenen van een extreme vorm van controle op je leven. Op een agressieve manier probeer je alle touwtjes in handen te nemen. Als er niemand is die voor me wil zorgen, dan zal ik het zelf wel doen! Met je wil zit je overal tussen. Alles moet precies zo gaan zoals jij het in je hoofd hebt. Er is geen enkele ruimte meer voor spontaniteit. Alles moet geregeld en onder controle zijn, je kan niemand meer vertrouwen, jij moet voor jezelf zorgen. Het leven is een lijdensweg waaruit weinig goeds voortkomt, tenzij je het zelf regelt en naar je toetrekt. Je reactie is gebaseerd op een tekort en komt voort uit angst. Angst dat je wordt overgeslagen. Uiteraard zul je dit ook ervaren, want dat is wat je vanuit je perceptie oproept in je leven. Je onderdrukt je vreugde en spontaniteit, je kunt je niet overgeven aan het leven en erop vertrouwen dat je toekomt wat je nodig hebt.’

Dat klinkt heftig,’ bracht ik met moeite uit. Zijn woorden waren als een waterval over me heen gekomen en ik voelde me als een aangeslagen bokser die net alle hoeken van de ring heeft gezien.

‘Hou het dicht bij jezelf,’ herinnerde hij me aan zijn eerdere woorden. ‘Plaats het in een vorm die bij je past en die je kunt plaatsen. Een metafoor voor vertrouwen in het leven, is slapen. Je vertrouwt erop dat je gewoon doorademt als je ’s nachts gaat slapen. Toch? Je geeft je hieraan over, omdat je weet dat je gewoon doorademt. Je hebt hier vertrouwen in. Als dat niet zo zou zijn, zou je geen oog meer dichtdoen en daarmee heb je trouwens de oorzaak van slapeloosheid te pakken. Een gebrek aan vertrouwen in jezelf en in het leven. Dat vertrouwen moet je weer krijgen. Het gevoel dat er voor je gezorgd wordt en alles gewoon doorgaat.’

Ik begreep nu nog beter waar hij het over had gehad na afloop van de massage. Het krampachtig willen controleren van mijn leven.

Blijkbaar vond hij het echt genoeg voor dit moment en kwam ik er niet langer onderuit zelf aan de slag te gaan met zijn informatie. Ik probeerde nog wat tijd te rekken, maar hij stond op en rekte zich uit. Hij hurkte voor me en wachtte geduldig tot ik klaar was, terwijl ik de laatste woorden in mijn blocnote schreef. Ik ving zijn blik toen ik uiteindelijk opkeek.

‘Ik weet dat je er tegenop ziet om in jezelf te gaan graven, maar dat is noodzakelijk om tot genezing te komen.’ Zijn blik was open en vol vertrouwen. Ik voelde me als een klein kind dat getroost werd door zijn vader. Hij legde zijn hand op mijn knie en knikte me bemoedigend toe.

Mijn gedachten kwamen tot rust onder zijn geruststellende aanraking en ik haalde een paar maal diep adem.

‘Het is nooit leuk om oude, pijnlijke herinneringen naar boven te halen. Voor je gevoel zijn het gedrochten, die ergens diep in de duisternis binnenin je leven. Het liefst wil je ze daar laten, ver weg en veilig weggestopt. Als je die gedrochten naar het licht haalt, zul je zien dat het best mee valt hoe vervelend of eng ze zijn. De schaduwen die je als kind in het donker zag, als je alleen in je bed lag en die uitgroeiden tot enorme monsters, bleken ook niet te bestaan als je het licht aandeed. Alles wat je naar het licht brengt verdwijnt. Breng je herinneringen naar boven, het licht in en je zult zien dat het best meevalt. Veroordeel jezelf niet om wat je ziet en vindt. Koppel er geen waardeoordeel aan. Observeer alleen maar, alsof je van een afstand toekijkt. Zie het voor wat het is, voel het en laat het los. Leer ervan, dan kun je de patronen in je leven gaan herkennen. Denk eraan, blijf de waarnemer,’ herhaalde hij.

Hij stond op, rekte zich nogmaals uit en tikte me op de schouder.

‘Dit deel moet je alleen doen. Geniet ervan.’

Up close & personal

Dit hoofdstuk gaat over het ontstaan van mijn diabetes. Wat ik hier schrijf, is een deel van mijn leven, van mijn levensverhaal.

Mijn zelfreflectie over het ontstaan van diabetes was uiteraard nog niet compleet na die ene ochtend op het strand, maar ik heb daar wel een begin gemaakt. Vanaf dat punt ben ik het aan gaan vullen, heb ik de nieuwe inzichten die ik kreeg er verder in verwerkt. Inzichten over mijzelf en inzichten die ontstonden naar aanleiding van de informatie die Franklin mij gaf.

Ik heb lange tijd het idee gehad dat ik in een oneindige spiraal verkeerde. Een spiraal die mij steeds naar een nieuwe laag in mijzelf voerde, waarbij ik me soms afvroeg of het ooit zou stoppen… Of ik ooit op de spreekwoordelijke bodem zou aankomen. Het ene inzicht leidde tot het andere en dat leek zo tot in het oneindige door te gaan.

Dit verhaal is dan ook achteraf pas gecompleteerd en hieronder beknopt weergegeven. Iedereen heeft zijn eigen weg te gaan en zijn eigen onderzoek te doen. Het doel van mijn verhaal is een vertaling te geven van Franklin’s informatie in de praktijk. Zijn woorden toe te passen in de werkelijkheid. In jouw en mijn leven. Zijn ze eigenlijk wel toepasbaar? Zijn ze herkenbaar? Zijn de emoties en de kenmerken van diabetes die hij in het hoofdstuk hiervoor geschetst heeft, werkelijk van toepassing op mijn leven in de vorm van ingesleten patronen?

Dat waren ze inderdaad en dat is ook de reden dat ik dit verhaal met je wil delen. Voor hoop en inspiratie. Dat is tenslotte waar dit boek over gaat. Een boodschap van hoop en inspiratie.

Mijn diabetes begon eigenlijk al jaren voordat het zich daadwerkelijk in mijn lichaam manifesteerde. Het ontstond op het moment dat…

Investeer in jezelf: Klik hier om de boekenserie te bestellen die twijfels, angsten en onzekerheden wegneemt en vertrouwen teruggeeft. Laat je leiden langs de valkuilen van ziekte en genezing en de specifieke uitdagingen die leven in deze tijd met zich meebrengt!    

Leer wat je absoluut moet weten over de oorsprong van ziekte. En hoe je deze kunt genezen! Klik hier en genees de oorsprong van ziekte met De Masterclass Geheimen van Genezing ! De Masterclass Geheimen van Genezing – Omdat niemand alleen in zijn ziekte zou moeten staan!