De schuldvraag rondom ziekte - Je hebt niets fout gedaan!

Als je ziek bent wil dat niet zeggen dat je iets fout hebt gedaan! Zeker als mensen vluchtig in contact komen met wat ik uitdraag, zonder de achtergrond te kennen, krijg ik regelmatig te horen: Ja, lekker is dat, ben ik ziek en dan is het ook nog mijn eigen schuld zeker?! Nee. Zeker niet. Je hebt niets fout gedaan en je hebt nergens schuld aan. Verlies jezelf niet in de schuldvraag rondom ziekte.

De schuldvraag rondom ziekte

Voor mij persoonlijk was dit zelfs één van de redenen om aan mijn tweede boek, De alchemie van ziekte, te beginnen. Ik wilde dat het duidelijk was dat je jezelf niet moet verliezen in de schuldvraag rondom ziekte. Dat is iets wat ervoor zorgt dat je juist aan een ziekte vasthoudt. Dit is wat ik over dit onderwerp schrijf in mijn boeken en graag nog eens wil delen en benoemen.

De alchemie van ziekte

‘We hebben de essentie van ziekte op verschillende manieren bekeken. Waar ziekte voor staat en wat het je wil vertellen. Wat ik je nog niet heb verteld is dat dit ook een gevaar inhoudt.’
Aandachtig keek ik hem aan.
‘Het benoemen van de essentie van ziekte zou je de mannelijke beleving van ziekte kunnen noemen,’ zei hij. ‘Het is analytisch en er zit een oordeel aan vast. Iets definitiefs. Het draagt bij aan het beeld dat er iets ‘mis’ met je is, dat je ‘schuld’ aan iets hebt, terwijl dat precies is wat we niet willen. Het is precies wat er veranderd moet worden aan de perceptie van ziekte, namelijk dat het niet iets slechts is of dat je ergens schuld aan hebt, maar dat het een kostbaar instrument is wat je wijst op een onbalans in je lichaam of leven. Het geschenk van ziekte gaat gepaard met de wijsheid die het proces, het doorleven van je ziekte, oplevert.’
‘Mooi gesproken,’ complimenteerde ik hem. ‘Kun je het nog iets verder uitdiepen?’
‘De persoon die wordt beoordeeld op basis van zijn of haar ziekte of die oordeelt over zijn of haar eigen ziekte, vervalt snel in de schuldvraag. Wat heb ik gedaan dat mij dit moet overkomen? Waarom ik? Geen wonder dat ik deze ziekte heb gekregen, ik heb hem mezelf gegeven. Ik heb mijn eigen ziekte veroorzaakt. Zo oordelen anderen ook over jou. Jij hebt diabetes, dus je hebt geen eigenwaarde en geen eigenliefde. Jij hebt kanker en dat vloeit voort uit wrok.’
Terwijl Franklin praatte, haalde ik mijn blocnote tevoorschijn. Ik moest dit noteren. Het was een belangrijk, nieuw aspect van ziekte.
‘Misschien zijn er bepaalde gewoonten die je hebt of sta je op een bepaalde manier in het leven of kun je niet omgaan met stress en draagt dat bij aan jouw ziekte, maar het is ook iets wat bij je hoort en het is nou eenmaal gebeurd. Het oordelen op basis van ziekte is een manier om met ziekte om te gaan. Het geeft het gevoel dat je iets kan vatten en controleren door er een naam aan te hangen. Een oordeel. Begrijp je dat?’
‘Volledig,’ bevestigde ik en schreef zijn woorden op.
‘In het oordeel schuilt nog een ander mechanisme, namelijk dat van zelfbescherming. We kunnen ons verstoppen achter een muur, door met de vinger te wijzen naar de persoon en een klinisch oordeel over de zieke en de ziekte te vellen. Maar daarmee gaan we voorbij aan het feit dat deze persoon in de eerste plaats mens is! We verschuilen ons achter het klinische oordeel en dat helpt ons om afstand te nemen en geen werkelijk contact te hoeven maken met de mens zelf. Het is veilig. Werkelijk contact maken met de persoon zelf, dat is wat je het vrouwelijke aspect van ziekte zou kunnen noemen. Hoe gaat het met jou als mens? Laat de mens in zijn waarde. Natuurlijk kun je vragen of de betreffende persoon ook denkt dat het veroorzaakt is door iets wat de essentie van de betreffende ziekte vormt, maar nogmaals, ga niet voorbij aan de persoon zelf. Als je de persoon met zijn ziekte confronteert en vraagt naar bewuste of onbewuste gedragingen en motieven, voer dan geen psychische manipulatie uit. Stel: deze persoon antwoordt ontkennend, omdat hij of zij niet het gevoel heeft dat onbewuste gedragingen en motieven aan de ziekte hebben bijgedragen. Je kunt je niet voorstellen hoe erg het is als je vervolgens achter de rug van deze persoon om zegt, dat hij of zij in een ontkenningsfase zit om daarmee het gelijk van je oordeel te halen. Het is een schop nageven. Het vrouwelijke aspect van ziekte dus,’ herhaalde hij.
Franklin zweeg en ik durfde hem geen vragen te stellen om zijn gedachtegang te onderbreken. ‘Het veranderen van de perceptie over ziekte is een van de belangrijkste beweegredenen geweest voor onze gesprekken,’ zei hij nadenkend. ‘Om je bij de schuldvraag vandaan te halen. De schuldvraag is de kern van het probleem. Het herbergt niet alleen het oordeel dat voorbij gaat aan de mens, maar als je een ziekte krijgt en je hebt het idee dat je dit aan jezelf te danken hebt en je voelt je daar schuldig of ‘slecht’ over, dan wordt dit schuldgevoel een probleem op zich. Het komt het genezingsproces niet ten goede, je krijgt er juist een nieuw probleem bij.’
Hij zweeg opnieuw, dit keer voor langere tijd. ‘Probeer de mens tegenover je te zien. Probeer de mens tegenover je te begrijpen. Hoe het voelt, waar hij of zij doorheen gaat. Verplaats je in die persoon en wees liever voor hem of haar dan diegene vaak voor zichzelf is.’

Als je problemen hebt met dit onderwerp kun je meer informatie over mijn boeken vinden door hier te klikken.

Succes!