Hoe gaat het lichaam om met ziekte? In het boek ‘Ziekte & Genezing’ wordt een krachtige metafoor gegeven over de manier waarop je lichaam met ziekte omgaat. Dit helpt je het proces van genezing tastbaar te maken.
Hoe gaat het lichaam om met ziekte?
Niet lang daarna hoorde ik het geluid van water. Mijn ogen zochten de dichte begroeiing af om het geluid te lokaliseren, maar het zicht was te beperkt om iets te kunnen zien. Het geluid van het water zwol aan en niet lang daarna minderde Komang vaart. Onverwachts liep ze een klein zijpaadje in waar ik zelf ongetwijfeld voorbijgelopen zou zijn. Het pad werd niet veel gebruikt. Het was overwoekerd en met enige kracht baanden we ons een weg om verder te komen. Niet lang daarna week de vegetatie uiteen en doemden de contouren van een grote rots op, die enkele tientallen meters hoog de lucht in stak. Water viel van de rots naar beneden en vormde een onverwachts grote waterval. Beneden, waar wij stonden, zocht het water zich langs kleinere rotsen een weg en stroomde dieper de jungle in. Ik veegde het zweet van mijn voorhoofd en keek vol verwondering om me heen. Het water was kristalhelder. De rotsen die boven het water uitstaken waren begroeid met een lichtgevend soort mos, die de plek een magische gloed gaf. Ik zag verwelkte bloemen en wierookstokjes liggen die verraadden dat de plek werd gebruikt voor kleine ceremoniën. Komang zakte gracieus door haar knieën om wat van het water met haar handen op te scheppen.
‘Pak,’ zei ze uitnodigend. ‘Het is heerlijk.’
‘Is het betrouwbaar?’ vroeg ik weifelend. ‘Om te drinken bedoel ik?’
Ze glimlachte en knikte. Daarna wees ze naar boven. ‘Het water komt uit een ondergrondse bron in een grottenstelsel daarbinnen en heeft hier zijn weg naar buiten gevonden.’
Ik knielde naast haar neer en volgde haar voorbeeld. Voorzichtig bracht ik met mijn handen wat water naar mijn mond en genoot van het koude vocht dat mij verkoelde. Gulzig schepte ik meer water op en slokte het naar binnen. Komang keek glimlachend toe. Ze was gaan zitten op een steen en liet de plek op zich inwerken. Ze wachtte tot ik klaar was met drinken en vroeg me toen naast haar te komen zitten. Ik zocht een plek naast haar op de grond en keek haar aan.
‘Ketut heeft me verteld dat je je zorgen maakt over je ziekte,’ zei ze met zachte stem. ‘Je twijfelt of je lichaam weer zal herstellen.’
Ik keek haar aan en knikte. Niet lang geleden had ik in een moment van twijfel mijn gedachten daarover tegen Ketut uitgesproken.
‘Je hebt de grootste stap die je kunt nemen in een mensenleven genomen,’ had Ketut daarop tegen me gezegd. ‘Je hebt jezelf en je emoties doorleefd. Je weet wie je bent. Je kent jezelf. Iets wat slechts weinigen is gegeven.’ Kaarsrecht had Ketut tegenover me gestaan. ‘Voelt het nog alsof je de ziekte hebt?’ had hij me gevraagd. Beslist schudde ik mijn hoofd. ‘Ik heb de essentie van de ziekte genezen,’ had ik geantwoord. ‘Is het dan nog werkelijk belangrijk om je bezig te houden met de vraag hoe het proces rondom de fysieke genezing zich verder zal ontvouwen?’
Ik had diep nagedacht en gevoeld wat de vraag van binnen met mij deed. ‘Een goede vraag,’ had ik na enige tijd geantwoord. ‘Eigenlijk is het meer uit principe dat ik ook fysieke genezing ambieer.’ Ketut had zijn schouders opgehaald en mij vrolijk aangekeken. ‘Waarom zou je het dan najagen. Je weet dat je al bent genezen. Je weet ook dat fysieke genezing mogelijk is. Laat het proces zich in je ontvouwen. Heb geen verwachtingen en stuur niet, daarmee beperk je de uitkomst. Af en toe speelt je ego op, die wil fysieke genezing afdwingen, maar je ego is niet hetgeen wat geneest. Dat ben jijzelf. Hmm,’ had hij gezegd en zijn schouders opgehaald. ‘Je geschenk van de essentie van je ziekte heb je al gekregen. Je houdt weer van jezelf, je eigenwaarde is terug en je leert weer te vertrouwen op de zoetheid van het leven.’
Hij had mijn handen vastgepakt en me vol compassie aangekeken. Ik had naar de handen gekeken die de mijne vasthielden. De lange, knokige vingers en de verweerde huid. Er lag grote genegenheid verscholen in zijn gebaar dat bedoeld was om mij vertrouwen te schenken.
‘Ik wil je wat laten zien,’ trok Komang me met haar stem terug in het heden. ‘Daarvoor heb ik je meegenomen naar deze plek.’
Ze stond op en reikte mij haar hand. Ik pakte haar hand vast en kwam overeind. Ze liep naar het water, bleef aan de rand staan en liet mijn hand toen los.
‘Je werd ziek omdat er blokkades in je lichaam waren ontstaan. De energie kon niet meer vrijuit stromen. De doorgang was belemmerd.’
Haar hand wees in de richting van een aantal grote rotsen die in het water lagen en waar het water zich kolkend een weg omheen zocht.
‘Kom,’ zei ze opnieuw en pakte mijn hand weer vast. Ze trok me mee een smal pad op dat parallel aan de rivier liep. We volgden het pad tot ze opnieuw stil bleef staan. Ze wees naar het water.
‘Zie je dat de grote keien zijn verdwenen?’
Ik keek naar het stromende water. De grote keien die onderaan de waterval hadden gelegen waren inderdaad verdwenen. Hier lagen keien van een kleiner formaat waar het water zich eenvoudig en met veel minder geweld een weg omheen baande.
‘Door hard te werken aan jezelf heb je van die grote keien kleine keitjes gemaakt,’ zei Komang.
Ze draaide zich om en liep enkele tientallen meters verder. Daar waren nauwelijks nog keien waarneembaar die boven het water uitstaken en de stroom blokkeerden. Ze pakte mijn beide handen vast en keek me doordringend aan. ‘Als jij zorgt dat het water helder blijft, dan zorgt je lichaam ervoor dat de laatste keien worden opgeruimd.’
Ik kreeg een brok in mijn keel en moest me losmaken van haar ogen. Ik keek naar het stromende water. Ze maakte een hand los en duwde mijn gezicht omhoog, zodat ik haar weer aan moest kijken. ‘Het water is de stroom, de levensader. Jij bent er verantwoordelijk voor dit helder en stromend te houden. Door je gedachten te controleren, door stress te voorkomen, door te letten op wat je eet en drinkt en door de juiste keuzes in je leven te maken. Keuzes die goed zijn voor jou. Zo houd je het water helder en stromend.’
Haar ogen boorden zich in die van mij. ‘En twijfel nooit over je genezing. Nooit,’ zei ze nadrukkelijk. ‘Nog geen minuut. Nog geen seconde. Weet dat je lichaam je zal helpen de keien op te ruimen.’
